Jak bardzo ufasz innym?

Zdarza mi się zostawić coś wartościowego na widoku w swoim domu (np. portfel, komórkę, kartę kredytową, itp.).

Zamykam drzwi do swojego pokoju na klucz, gdy wychodzę.

Rodzina ma dostęp do moich prywatnych rzeczy (komputer, portfel, telefon, itp.).

Sądzę, że moja rodzina mnie oszukuje (korzysta z w moich prywatnych rzeczy bez pozwolenia, okłamuje mnie).

Jeśli ktoś z rodziny zawiedzie moje zaufanie, to czy powinien dostać drugą szansę?

Sądzę, że mogę ufać swojej rodzinie.

Odczuwam złość, gdy ktoś z rodziny używa moich prywatnych rzeczy bez pytania.

Czuje się skonfliktowany ze swoją rodziną.

Myślę, że mogę polegać na swojej rodzinie.

Myślę, że rodzina mi ufa.

Często okazuję to, że ufam swoim przyjaciołom (zwierzam się, proszę o radę).

Moi przyjaciele mogą na mnie polegać.

Cenię sobie dobro przyjaciół nad swoje własne.

Sądzę, że mój przyjaciel nigdy by mnie nie okłamał.

Sądzę, że na przyjaciela zawsze mogę liczyć.

Uważam, że można kogoś okłamać dla jego dobra.

Czuję się lubiany w gronie przyjaciół.

Czuję, że moi przyjaciele mi ufają.

Myślę, że obietnicy danej przyjacielowi zawsze trzeba dotrzymać.

Myślę, że przyjaciel powinien być szczery do bólu.

Znajomi mogą liczyć na to, że nie zapomnę przynieść rzeczy, którą od nich pożyczyłem/pożyczyłam.

Mówię moim dalszym znajomym o tym, co spotkało mnie złego, np. w pracy, w domu.

Pożyczam moim znajomym drobne kwoty pieniężne, bo wiem, że i tak je oddadzą.

Jestem przekonany/przekonana, że moi znajomi nie mówią o mnie źle.

Uważam, że warto opierać koleżeńskie kontakty głównie na zaufaniu.

Jestem przekonany/przekonana, że moi znajomi szanują mnie tak samo jak ja ich.

Jeśli ktoś z dalszego kręgu znajomych zawiedzie moje zaufanie, gniewam się na niego i nie daję mu drugiej szansy.

Jest mi przykro, gdy nie dotrzymam słowa dalszemu znajomemu nawet w drobnej sprawie.

Myślę, że moi znajomi wykonają dla mnie drobne przysługi bez zobowiązań.

Myślę, że moi znajomi zawsze znajdą czas, by ze mną porozmawiać.

Mogę zostawić swoje rzeczy na krótki czas bez opieki w miejscu, gdzie są nie znane mi osoby.

Proszę obce osoby o drobne przysługi, np. mogę poprosić obcą osobę o zajęcie mi miejsca w kolejce.

Chętnie pomagam osobom, którym coś złego przytrafiło się na np. ulicy.

Jestem przekonany/przekonana, że gdy stanie się mi coś złego, np. zemdleję, to ktoś obcy będzie w stanie mi pomóc.

Uważam, że warto zaufać osobom/fundacjom, które zbierają pieniądze na cele charytatywne.

Uważam, że policja i inne organy państwowe są w stanie zadbać o moje bezpieczeństwo.

Czuję pogardę, gdy widzę, jak ktoś nie chce pomóc osobie, której zdarzyła się przykra sytuacja (np. wypadek samochodowy).

Czuję się dobrze, gdy jestem w stanie pomóc komuś innemu, nawet nieznajomemu.

Myślę, że warto okazywać nawet najmniejsze zaufanie obcym ludziom.

Myślę, że zaufanie jest podstawą wszystkich innych stosunków międzyludzkich (np. koleżeństwa i przyjaźni).